Na bijna twee uur schieten gaf de koningsvogel op de 12 meter hoog gehesen kogelvanger zich gewonnen. Maar wat was het spannend in het laatste half uur. Bij ieder schot van de nog overgebleven negen schutters werd verwacht, dat die koning zou worden. De spanning werd opgevoerd door de roffels op de gildetrommen en het enthousiasme van de speaker. Het was 41 schoten lang, jammer maar helaas. De ah’s en oh’s vanuit de toeschouwers klonken nog evenzoveel keren tot na 4 ronden en 42 schoten voordat het Harrie van den Elsen zijn 24ste 220ste schot loste en koning van het gilde werd. Hij is de eerste pleinkoning van het gilde dat het koningschieten dit jaar verplaatste van Kokse Hoeve naar het Ridderplein.

De hele dag stond echt in het teken van het koningschieten, dat begon met een plechtige gildemis in de Sint Janskerk om na afloop met de Goede Moordenaar en de Polderexpres het verplichte bezoek aan de Sint Antoniuskapel bracht om daar te offeren en te bidden. De kosteres luidde het klokje tijdens het optrekken van het gilde naar de kapel. Allereerst werden daar de beide kapelbewaarders, lid van het zustergilde, bedankt voor de zorg voor de kapel in de afgelopen twee jaar. Een lunch in de buitenlucht volgde daar om dan samen met het zustergilde Sint Joris op te trekken naar het plein. Allereerst trad daar de koning af, daarbij geholpen door twee dekens en twee piekeniers. De koningstitel was daarmee vacant.

Nadat de puist in de kogelvanger was geplaatst begon het drie uur voor ruim driehonderd schoten durende gevecht om drie zilveren kruisen, gewonnen Piet Brouwers, Luuk van den Elsen en Frans van der Burgt. De puisten waren taai en er werd niet altijd raak geschoten door de deelnemers en daardoor werd de aangenomen tijd ruim overschreden. Voor de prijsbepaling van de kloterij van het zustergilde werd dit schieten ook gebruikt . De gelukkigen waren Thea Huijben, Louis Kuijpers en Eric Bongers.

Toen de gevederde vogel was geplaatst en pastor en burgemeester hun bevrijdende schoten hadden gelost en de ereschoten door het gastkoningspaar, kon de eigenlijke strijd om de koningstitel beginnen. In het begin bleef de vogel weerstand bieden, maar allengs vielen er splinters en later brokken hout naar beneden. Het vermaledijde brokje, links van de spil, was taai en ook moeilijker te raken voor de drie overgebleven vrouwelijke en mannelijke schutters. De verwachting van iedere schutters was hoog, het resultaat tegenvallend. De tamboers van het gilde hadden druk werk om ieder schot te begeleiden met een roffel tot het laatste schot van de gildemeester Harrie van den Elsen, waarmee de vogel zich gewonnen gaf.

Na zoveel jaren tevergeefs om de titl geschoten te hebben, was het koningschap een feit. Hij gaat de geschiedenis in als eerste “pleinkoning”en gezien het zonnige warme weer, kan hij ook de “Zonnekoning” worden genoemd.

In het aansluitende conclaaf, zoals het beraad van de beide gildebesturen wordt genoemd, werd hij waardig als koning verklaard en gaf te kennen zij echtgenot Wilma tot koningin te kiezen. Eerst daarna kon de inhuldiging geschieden. Maar eerst nog moest de nieuwe koning drie beloften doen, zilver onderhouden, bij afscheid een zilveren schild schenken en na de vendelgroet van de beide gilden de broeders te vereren met een glas wijn. Dekens legden toen sjerp, zilver, hoed en stokje aan.
De vaandrig legde de eed van trouw af aan de koning, de hoogste macht binnen het gilde, de handwassing geschiedde door dochter Sandra en nicht Loes van den Elsen. Indrukwekkend is altijd, dat de koning over de gildevlag mag lopen, teken da hij boven de gildewet staat. Het nieuwe koningspaar kent alle tradities van het gilde en zal dat in de komende jaren zeker met veel enthousiasme doen.
Het gezellig ingericht gedeelte van het Ridderplein heeft aan veel mensen enkele aangename uurtjes  bezorgd. Voor het gilde is het doel van de verplaatsing, t.w. inwoners meer bij he gilde te betrekken, volledig gelukt.