Als, zoals onlangs bij het koningschieten van het Sint Jorisgilde, de beide gilden in elkaar geschoven worden en als een eenheid optrekken naar de kerk en naar de schutsboom, dan wordt de vraag gesteld, hoe dat kan, want hardnekkig blijft het verhaal leven van de vijandschap tussen de beide gilden, tussen rood en groen. Niemand weet hoe de vijandschap, want zo wordt dat genoemd en toegelicht met verhalen over het afknippen van stropdassen en rode strikken in het haar, hoe en wanneer die vijandschap is ontstaan en welke oorzaak daaraan ten grondslag ligt. Maar ook zijn er weinigen, die uit eigen ervaring weten wanneer die vijandschap is geëindigd en het samen optrekken is begonnen.

Een testament * van de weduwe Henrik van Seeland, met name Petronella Pellemans, toont, dat in het jaar 1786 sprake is van gezamenlijk optrekken. Alle ins en outs daarvan zijn niet bekend, maar het bewijst wel, dat een vredig naast elkaar bestaan ook in haar tijd al bestond. De weduwe bepaalde in haar testament voor drossaard P.A. de la Court en de schepenen Josephus Kievits en Josephus Verstegen, dat de beide gilde-altaren in de kerk “egaal belucht” moesten worden. De schutbroeders zullen haar lichaam dragen en genieten daarvoor ieder een schelling. Ook bepaalde zij, dat op de dag van haar begrafenis en zak rogge in de vorm van brood moest worden uitgedeeld en dat bovendien twee zakken rogge gereserveerd moesten worden voor de huisarmen.

Aangenomen mag worden, dat de gildebroeders van de beide gilden hun taak eervol zouden volbrengen en dat Petronella er van overtuigd was, dat zij elkaar langs de baar niet zouden pesten, niet zouden laten struikelen, enz.

Vreedzaam naast elkaar bestaan en elkaar helpen, dat is toch wat van gildebroeders verwacht mag worden.

De gegevens zijn ontleend aan het testament in het Rechterlijk Archief Gemert, nr. 189, bladzijde 32

Het Sint Antonius en Sint Sebastianus Gilde Gemert is drie dagen te gast geweest bij de Heimatschützverein Bleiwäsche (Westfalen), waar luister is bijgezet aan het jaarlijkse Schützenfest, eigenlijk het koningschieten. Het dorp telt maar 1000 inwoners, maar het enthouiasme, waarmee dit feest wordt gevierd, staat in geen verhouding daarmee. Alle inwoners moeten er wel bij betrokken zijn, gezien de grote belangstelling voor dit dorpsfeest. Banners bij de huizen, de straat van de koning versierd, een eigen hal gevuld met ruim 700 enthousiaste mensen.

Twee dagen zomer en twee dagen herfst liet de natuur het gilde ervaren. Op vrijdag was het nog laat terrasweer, op zaterdag herfstweer. Tijdens de optocht naar de koningsvogel, naar de kerk en de hal vlogen gildehoeden door de lucht en in het water. Maar programma is programma. Het gilde werd afgehaald door muziekkorps en groep schutters. Toen viel de regen nog mee, het begin van een avondsregen. De taptoe werd verplaatst naar de hal.

De H. Mis in de kerk was verfrissend door het massaal meezingen van de liederen door de kerkgangers en de zang van een uitstekend koor. In de kerk was geen plaats voor de muziekkorpsen en de schuttersgroepen, maar het gilde mocht met slaande trom en zwaaiend vendel de kerk in trekken en maakte indruk daarmee. Een vaandel is bij de Duitse Schützen om eer te bewijzen, zoals bij binnenkomst in de kerk voor het altaar, waar het wordt gezwaaid. De taptoe in de hal en de huldiging van de jubilerende koningsparen vormden het begin van een uitbundige feestavond. Gemert had geschenken meegebracht voor het gilde en de jubilarissen. Dat oogstte applaus. Daarna vloeide het bier overvloedig. De keuken kon het tempo voor snacks niet bijhouden. Zelfs de kleine flesjes “Kümmerling” hoorden bij het bier en de feestvreugde. Verbroedering tussen Duitsers en Nederlanders waren er vele, toch ook een bedoeling van de uitwisseling. Het orkest uit een buurdorp, dat al vijftig jaar het feest opluistert, zorgde voor groot enthousiasme met meezingers, polonaises en dansen met veel bewegingen. Het sluitingsuur bepaalden de bezoekers, bijna als de laatste bezoeker de hal verlaten. Gemert is 17 maal groter dan Bleiwäsche, maar op zo’n avond kan het niet in de schaduw staan van feestvieren en het meedoen van de bevolking

De zondag met zonneschijn werd gevuld met een optocht door het dorp, zoals bij de meeste schutterijen, dé vaste activiteit van die dag is. Meer dan twee uur duurde deze. Afgehaald moesten worden: het hoofdvaandel, de Oberst, tevens voorzitter van de vereniging, het koningspaar, de koningsparen van 25, 50 en 60 jaar geleden, enz. Diverse malen kwam de stoet met twee muziekkorpsen, vertegenwoordigingen van buiten dorpse verenigingen en het Gemerts gilde, werden kris kras door het dorp gestuurd tot en met het eindpunt hal. Voor deze mensen was er de defileermars met inspectie van de grote groep[ of het Duitse Lang zal hij leven. Onderweg was er veel applaus van de bewoners langs de kant. Eigenlijk was het verwonderlijk, dat er nog mensen thuis waren! Het grote moment voor de Gemerts broeders kwam echter daarna. Alle groepen waren langs de kant opgesteld, toen het gilde het voetbalveld optrok. Veel toeschouwers langs de kant, op de tribune en achter de ramen van de hal. Het koningspaar van de Schützen werd geëerd met een vendelgroet door de vier meegekomen vendeliers en drie tamboers. Groot applaus was er alom voor de prestaties van de vendeliers en vooral na het slot ervan voor het gilde. Later werd daarvoor nog eens extra dank gezegd.

Na de huldiging in de hal van verenigingsjubilarissen begon de feestvreugde opnieuw, alsof er geen zaterdagavond/nacht aan vooraf waren gegaan.

Het koningschieten op maandag werd niet onderbroken tijdens de vele buien. Met 1,2 cm kogels werd deze belaagd. Prijzen waren voor het afschieten van de kop, vleugels en staart, maar het corpus bleek taai. Tot slot bleven drie deelnemers over. De buurman van de oude koning, werd de nieuwe, zodat de straat sinds 2004 vier koningen telt en “Koningsallee” wordt genoemd. De huldiging in de hal was fantastisch. Maar liefst drie uur duurde deze. Allen stonden op tafels, de muziek bracht vele groepen een serenade. Het Gemerts gilde heeft plezier gehad, goodwill gekweekt en kon dinsdag voldaan huiswaarts gaan. Reis geslaagd!

Zondag jl. nam het Sint Antonius en Sint Sebastianus Gilde Gemert deel aan de kringdag van de Bond van Schuttersgilden Kring Peelland in Asten. 21 van de 22 gilden uit de kring namen daaraan deel. Begunstigd door het mooie weer trok een kleurrijke stoet in optocht door Asten, waar veel publiek langs de straat stond en dikwijls applaus opklaterde.
Tevoren was al de tentoonstelling van de gildeschatten opgesteld in de gymnastiekzaal van het Varendonckcollege, zodat de jury ongestoord de opstelling en de kwaliteit kon beoordelen. Als dat na de optocht gebeurt heeft de jury wel eens last van het kijkend publiek. De beoordeling van de tentoonstelling, inclusief die van het gildevaandel en standaardvaan vormt met de uitslag van de optocht de uitslag voor het algemeen klassement. De vijfde plaats in dit klassement viel iets tegen, alhoewel al enkele jaren rekening moet worden gehouden met een lagere waardering  voor gilde- en standaardvaan. De beoordelingslijsten konden nog niet worden bestudeerd vanwege het sterven van de vader van de kapitein, dat hem op de terugweg werd medegedeeld. Voor wat betreft het laatste attribuut is er nog altijd discussie of dit de vorm van een wimpel moet hebben, zoals dit in het verleden de norm was, dan wel van een aan een dwars aan de stok bevestigd vaandel.
Maar met onze wimpel standaardvaan behaalde de standaardrijder Marco Opheij toch twee eerste prijzen, zowel in de optocht als op het tournooiveld. Er zijn veel gilden, die van oudsher een standaardpaard hebben, maar zonder een paard aan de optocht op gildefeesten deelnemen.
Ook met vendelen was het gilde succesvol. Het vendel werd succesvol gezwaaid door Willy Tielemans in de vaandelklasse zonder acrobatiek. Hij werd voor zijn presentatie beloond met een eerste prijs.
Trots kan het gilde zijn op de vendelgroep. Maar liefst negen vendeldragende gildebroeders trok het gilde in de optocht mee. Dat levert een mooi plaatje op. De kwaliteit komt echter het beste tot uitdrukking in de wedstrijd. Deelgenomen werd in de klasse 6 personen en meer. Net zo als vorig jaar in Lierop werd ook dit jaar hierbij de eerste plaats behaald. De groep onder leiding van Fons van Katwijk liet zien, dat de geregelde oefenavonden toch de grondslag vormen voor een goede prestatie. Sommige slagen van de oefening moeten intensief geoefend worden, want de gelijkmatigheid van de slagen is de grondslag voor een goede beoordeling.
Voor het eerst sinds lange tijd werd deelgenomen aan de schietwedstrijd. Temidden van de ervaren schutters van de andere gilden hadden de “jonkies”, niet qua leeftijd maar naar oefentijd, was de kans op een prijs net voorzien en werd ook niet gehaald. Wedstrijdervaring is heel belangrijk.
Al met al kan het gilde toch met een goed gevoel terugkijken op een geslaagde dag. Heel belangrijk, maar dat wordt niet beoordeeld, is, dat de broeders de gemeenschapszin en de belangstelling voor elkaar kunnen uitbouwen.

Meestal wordt een gilde of een individueel lid afgebeeld in gildekostuum.
Dat is niet altijd het geval, want er zijn binnen een gilde veel
activiteiten mogelijk, waarvoor het gildekostuum niet nodig is of zelfs
lastig is. Een daarvan is bijvoorbeeld een fietstocht. Het gilde houdt ieder
een fietstocht voor gildebroeders, ouderlingen en ondersteunende leden met
hun partners. Het is een gelegenheid om met elkaar te praten en ook om iets
te leren. Als je bijvoorbeeld naast iemand fietst, die goed thuis is in de
natuur, kun je gewezen worden op een ree, die haar kop uitsteekt boven het
gras, op een konijn op de vlucht, maar ook dat een door de bliksem getroffen
boom gauw sterft.
Zondag 31 mei jl. was de jaarlijkse fietstocht van het gilde. De route en
het einddoel waren geheim. Alleen de uitzetter van de tocht is dat bekend.
Dit keer voerde de tocht door De Hoef, De Derde Steeg, de steile brug over
de grensrivier De Snelle LOOP een parcours over Laarbeeks gebied om via het
natuurgebied De Biezen in De Mortel. De leegstaande loods van ondersteunend
lid Peter Heesakkers was gekozen als pauzeplaats.  Tafels, kopjes, koffie en
koeken stonden klaar. Het kleurrijk gezelschap vult de ruimte en schept
gezelligheid. De onderlinge communicatie klonk hard genoeg. Uit fietstassen
werden trommeltjes en plastic builtjes te voorschijn gehaald waarin de lunch
opgeborgen was. Voordeel van zo'n informele lunch is, dat je niet verplicht
aan tafel hoef te zitten, maar ook eens naar buiten te lopen. Donkere wolken
dreven over en daar vielen ook de eerste druppels regen.
De activiteit bestond uit een lijst met oude Gemertse woorden. Aan de
gildebroeders en -zusters werd gevraagd om daar de Nederlandse benaming voor
te geven. Dat viel nog niet mee. Geboren en getogen Gemertenaren hadden er
moeite mee. Niemand slaagde er in om alle 28 woorden juist te benoemen. Dat
was ook niet nodig, want het was geen wedstrijd en er waren geen prijzen. De
uitslag werd bekend gemaakt na de traditionele fritesmaaltijd bekend
gemaakt. Maar voor de groep daar aankwam moest eerst nog een route van 10
km. afgelegd worden over zandpaden, verharde en met puin verharde wegen in
de Mortelse Peel, De Sijp en langs de Middenpeelweg naar Elsendorp en via de
fietspad naar de Boerengolf en het Blote Voetenpad langs de Zeelandsedijk,
voor vele, maar niet alle, fietsers onbekend. De pauze begon met koffie en
met uit eigen zak betaalde munten kon je kiezen uit vele dranken.
Op verzoek tijdens een toespraak van de eigenaresse werden schoenen en
kousen uitgetrokken, de broeken opgerold om aan dé attractie, t.w. van de
dag te beginnen het lopen, klimmen en evenwichtsoefeningen van het blote
voetenpad. Er waren maar enkele routebeschrijvingen en iedereen volgde de
mensen vooraan. Dat deze vergaten de weg over te steken werd hen niet
kwalijk genomen. De zwarte voeten van het modderpad konden i een vijver
daarna worden schoongespoeld en aan het einde van de tocht langs beelden van
varkens, eenden, ganzen, honden en een heuse grafzerk kon de rest van het
vuil onder de stralen van de tuinslang van de voeten verwijderd worden om
deze dan met gras te drogen, ofschoon de initiator van de tocht toch voor
een handdoek had gezorgd.
Hinderlijke regen, niet veel maar toch genoeg om voor te schuilen, dreef de
deelnemers in de overkapte buitenruimte of een plaats onder het afdak. Een
eindelijk, om half vijf, kwam de lang verwachte frites met kroket, frikandel
of bamibal. Dat, noemen we het "diner" moest binnen gebruikt worden. Dat was
maar goed ook, want de miezerige regen werd een echte regen en dan zit je
binnen toch beter dan buiten. Nadat de uitslag van de Gemertse woordenkwis
bekend was gemaakt, koos iedereen het juiste ogenblik om de zeven kilometer
naar Gemert te fietsen. Sommigen werden tijdens de eerste helft van de rit
vergast op hemelwater, maar hoe dichter men bij Gemert kwam hoe minder dan
deze viel  om uiteindelijk helemaal weg te blijven in Gemert.
Een gilde op de fiets en zonder prijs maar met veel gezelligheid. Een mooie
dag. Dank voor de organisatoren.