Diomage is in Gemert een bekend begrip. Het centrum daarvan is de voormalige Pius-X-school aan het Frans Brugske. Daar worden geregeld activiteiten ontplooid voor de meer dan 100 bewoners van diverse huizen in Gemert. De bewoners zijn geestelijk en/of lichamelijk gehandicapt en hebben afhankelijk daarvan meer begeleiding/verzorging nodig. Veel inwoners hebben zich als vrijwilliger gemeld om een bewoner van deze huizen geregeld een of meer dagdelen te begeleiden om hun leven te veraangenamen.
Het Sint Antonius en Sebastianus Gilde Gemert heeft voor een aantal jaren op zich genomen om de bewoners kennis te laten maken met een van de oudste Gemertse verenigingen. Dat gebeurt in de vorm van de palmpasenviering in de Sint-Gerarduskerk. Dat gebeurt afwisselend met het zustergilde Sint Joris. De beide gilden willen op deze wijze uitvoering geven aan de sociale taak, welke van oudsher wordt vervuld. Vroeger was de zorg voor zieken, zeker in tijden van besmettelijke ziekten, een van de hoofdtaken. Maar ook het begraven van overledenen hoorde daarbij. In de legger van het gilde zijn talrijke vermeldingen opgenomen van de medewerking van het gilde bij deze droeve gebeurtenissen.

Nu ziekenverpleging en begrafenissen door beroepskrachten is overgenomen zijn deze taken vervallen. Voor wat de begrafenissen betreft blijft de medewerking van het gilde beperkt tot de eigen leden. Hiervoor geldt een bijzonder ceremonieel.
Ook het bezoek aan de bewoners van het  huidige Ruijschenbergh, voorheen Zorgcentrum Ruijschenbergh vindt het gilde een sociale taak. Dat geldt dus ook voor de bewoners van Diomage.
Zondag 20 maart a.s. vindt weer een Diomageviering plaats en ook deze keer in de Sint-Gerarduskerk. Het groene gilde trekt daarvoor op naar de huisvesting van de bewoners aan het Frans Brugske en gaat de bewoners en hun begeleiders vooraf naar de kerk. Na afloop van de dienst wordt aan de geestelijkheid en de bewoners een vendelgroet gebracht bij de ingang van de kerk.

EEN MOOIE OPTREKDAG VAN DE GRUUN SCHUT

De feestdagen van het Sint Antonius en Sint Sebastianus Gilde Gemert zijn voorbij, maar de herinnering er aan zal nog lang duren. Zondag 17 januari werd de patroonsdag in De Mortel gevierd met een drukke Hoogmis in de kerk en een geslaagde nazit met koffie, brood, het optreden van een tonkletser en een troubadoure. De dag werd besloten met een serenade van het Mortels orkest t’n Blakke. Zaterdag jl. begon de optrekdag vroeg en eindigde laat.

VENDELGROETEN
De intocht in de Sint Janskerk imponeerde, want niet minder dan elf vendeliers zwaaiden hun vendel hierbij. De Gildemis, met broeders als misdienaars en het ceremonieel tijdens de consecratie en de eed van trouw, kreeg een bijzonder tintje omdat het gilde de offerschaal voor het gilde te bestemmen voor het herstel van het orgel  van de kerk. De vendelgroet aan de pastoor was machtig mooi met de elf vendeliers op de straat, het pastorieplein was  te klein. OP het plein voor het gemeentehuis kwam deze nog beter uit.

NIEUWE DEKEN
Met veel applaus werd de verkiezing van de nieuwe deken in de besloten vergadering bekend gemaakt, nl. die van de 23-jarige student machinebouw Roel van Lijssel uit De Mortel, telg uit echte groene families. Voor het ouderlijke woonhuis werd hij onder grote belangstelling van buurt en familie geïnstalleerd en daarna naar het  gildehuis begeleid. 5 km. lang was de tocht en deze duurde 2 ½ uur. De tijdsduur werd mede veroorzaakt door
De 35 felicitaties voor de nieuwe deken, welke gepaard gingen met evenzovele traktaties in de vorm van een drankje en een hapje.
Ook bij de receptie voorafgaande aan de gildeavond was de belangstelling overweldigend.

JUBILARISSEN
Het gilde had drie jubilarissen te huldigden. Nelly-Krol-v.d.Oever was van 1990-1992 al koningin en sinds 2012 opnieuw. In de tijd van “ouderling” verrichtte zij hand en spandiensten voor het gilde. Dat deed ook Harrie van Zoggel, die maar liefst 40 lidmaatschapsjaren telt. Hij was tien jaar actief gildebroeder en daarna eveneens ouderling. Leo van den Elsen is 25 jaar actief gildebroeder en dat niet alleen. Hij was betrokken bij het opzetten van de tentoonstelling op gildefeesten, is de notulist van de algemene vergaderingen, draagt het gildezilver en is ijverig bij het klaarmaken en opruimen van de attributen voor en na optredens. In de laatste jaren is er ook een stuk zorg voor de gildekapel in de Deel bijgekomen. Het gildebloed is hem bij de geboorte meegegeven door vader Jan. Daarnaast zijn of waren nog drie familieleden nauw bij het gilde betrokken. De jubilarissen werden geëerd met een vendelgroet, een gedenkspeld en bloemen.
Tijdens de vergadering werd niet alleen de nieuwe deken gekozen, maar kwamen jaarverslagen, begroting en de herverkiezing van twee bestuursleden en van de kapitein aan de orde. Ook het beheer van de grond werd geregeld.
Vertegenwoordigers van de beide zustergilden uit Gemert en Bakel kwamen feliciteren, vriendengroepen, familieleden en buurtbewoners van deken en jubilarissen. Daarna  werd de gildeavond begonnen met het dansen op de trom, zoals dat tot in de vijftiger jaren teerdagen de hele dag en avond werd gedaan.
Voor het gilde waren alle feestdagen bijzonder.

Het begon in het jaar 1970 toen de bewoners van het Gasthuis o.a. met boerenkarren verhuisden van hun uit de tijd geraakte verblijf aan de Nieuwstraat naar het gloednieuwe Huize Ruijschenbergh op de hoek van de Kapelaanstraat en de Julianastraat. De beide Gemertse gilden waren daarbij net als andere verenigingen uit het dorp bij aanwezig en gaven daarmee meer glans aan het historisch feit. Het intrekken werd besloten met een gezamenlijke vendelgroet. Dit eerste eerbewijs aan de oudere inwoners, die het in hun leven niet gemakkelijk hebben gehad, maar toch het Gemert van toen en vooral de handhaving van de tradities hebben doorgegeven, was voor het Sint Antonius en Sint Sebastianus Gilde – Gruun Schut – aanleiding om ook in het volgende jaar en in de 45 jaren tot nu toe erna hun te blijven eren en te danken voor hun bijdragen aan de Gemertse gemeenschap. Immers iedere generatie bouwt daaraan en maakt het hun kinderen en kleinkinderen mogelijk om een beter leven te leiden, dan zij hebben gehad. Dat is in de korte toespraakjes van de opeenvolgende voorzitters van het gilde dikwijls beklemtoond.
Ook vorige week vrijdag was het gilde weer present in Ruijschenbergh. De tweede vrijdag in september staat al enkele jaren in het jaarprogramma genoteerd en de gildebroeders hechten er aan om daarbij aanwezig te zijn. Het is sinds het nieuwe Ruijschenbergh wel anders dan in 1971 toen hert eerste bezoek na de inhuizing werd gebracht. Toen was er een eigen pastor, die op eerste zondag in oktober voorging in de H.Mis en na de koffie met de bewoners ook de vendelroet in ontvangst nam. Na de ingebruikneming van het nieuwe gebouw is er geen pastor meer en zijn er nog twee kerkdiensten per maand in de activiteitenruimte van het  huis, verzorgd door de parochie. Aanvankelijk werd vastgehouden op de tweede vrijdag in oktober, maar de afsluitende vendelgroet was door de invallende duisternis niet meer zichtbaar voor de bewoners, vandaar dat uitgeweken is naar de  tweede vrijdag in september, dit jaar dus op 11 september jl.
Tegen zeven uur ’s avonds klonken door het gebouw de trommen van de tamboers en voor zoveel de bewoners al niet in de door iedere keer weer vele vrijwilligers tot kapel omgebouwde activiteitenruimte aanwezig waren, was dat het teken om alsnog te komen. Pastor Pater Piet Pubben vindt het iedere keer weer een verademing om voor te gaan in de viering en om daarna nog alle bewoners te begroeten, maar toch zeker hen, die nog in Huize Ruijschenbergh hebben gewoond. Begeleid door het gilde, en gekleed in de albe en het kazuifel van het gilde, trok hij de kapel binnen. Daar is nog maar plaats voor een klein aantal gildebroeders, waaronder het koningspaar de tamboers, kapitein, vaandeldrager en nieuwe deken. De andere gildebroeders hebben in plaats in de nevenruimte en achter glas.
De nieuwe deken van het gilde is de lector van de dag en de koning heeft het voorrecht om de eigen voorbeden, waarin naast de intenties van de parochie ook die van overleden gildebroeders en/of zusters te vermelden.
Na de koffie wordt de vendelgroet gebracht aan de pastor en de vertegenwoordigers van het huis. Het gazon, waarop dit gebeurt is de gildebroeders wel bekend, want dat is hetzelfde gazon waarop in de zomertijd de vendeloefeningen worden gehouden. Voor hen is het dus een thuiswedstrijd.
Na de groet is er nog gelegenheid voor een glaasje waarna het gilde in het schemerdonker op weg gaat naar het gildehuis, voldaan omdat weer een goede daad is verricht.

foto volgt

Als, zoals onlangs bij het koningschieten van het Sint Jorisgilde, de beide gilden in elkaar geschoven worden en als een eenheid optrekken naar de kerk en naar de schutsboom, dan wordt de vraag gesteld, hoe dat kan, want hardnekkig blijft het verhaal leven van de vijandschap tussen de beide gilden, tussen rood en groen. Niemand weet hoe de vijandschap, want zo wordt dat genoemd en toegelicht met verhalen over het afknippen van stropdassen en rode strikken in het haar, hoe en wanneer die vijandschap is ontstaan en welke oorzaak daaraan ten grondslag ligt. Maar ook zijn er weinigen, die uit eigen ervaring weten wanneer die vijandschap is geëindigd en het samen optrekken is begonnen.

Een testament * van de weduwe Henrik van Seeland, met name Petronella Pellemans, toont, dat in het jaar 1786 sprake is van gezamenlijk optrekken. Alle ins en outs daarvan zijn niet bekend, maar het bewijst wel, dat een vredig naast elkaar bestaan ook in haar tijd al bestond. De weduwe bepaalde in haar testament voor drossaard P.A. de la Court en de schepenen Josephus Kievits en Josephus Verstegen, dat de beide gilde-altaren in de kerk “egaal belucht” moesten worden. De schutbroeders zullen haar lichaam dragen en genieten daarvoor ieder een schelling. Ook bepaalde zij, dat op de dag van haar begrafenis en zak rogge in de vorm van brood moest worden uitgedeeld en dat bovendien twee zakken rogge gereserveerd moesten worden voor de huisarmen.

Aangenomen mag worden, dat de gildebroeders van de beide gilden hun taak eervol zouden volbrengen en dat Petronella er van overtuigd was, dat zij elkaar langs de baar niet zouden pesten, niet zouden laten struikelen, enz.

Vreedzaam naast elkaar bestaan en elkaar helpen, dat is toch wat van gildebroeders verwacht mag worden.

De gegevens zijn ontleend aan het testament in het Rechterlijk Archief Gemert, nr. 189, bladzijde 32